FRANK VANHOOREN - de moeite om even bij stil te staan

Frank Vanhooren is geboren op 6 juli 1963 te Nieuwpoort.

"Na een intense periode als beeldhouwer van o.a. marmer en blauwe hardsteen,maar ook diverse andere materialen, had Frank het besluit genomen om afstand te nemen van werk dat in de eerste plaats decoratief was. Nu moesten gevoelens, emotie en expressie het primaire worden. Dit nu reeds meer dan 16 jaar.
Zijn jarenlange fascinatie voor het innerlijke en Oosterse filosofie hebben hierbij een rol gespeeld.
Ook op het gebied van techniek maakte hij een ommezwaai. Hij maakte zich het vouwen van klei meester, ook wel een vorm van origami genoemd. Alle afleiding van het gevoelsmatige wordt uit zijn werk verwijderd. Het raken van het publiek is zijn doel.  Een tentoonstelling van Frank is er een om te ZIEN en niet alleen om te kijken."

"Frank zijn keramiek werken liggen  dicht bij de schemerzone, een plaats waar de kunst een zeldzame bezoeker is. Het is een schoonheidsbeleving van zij die normaal niet aan bod komen. Niet de onnatuurlijke schoonheidsidealen, niet de roze dromen, maar de harde werkelijkheid. Een moeilijke wereld die velen mijden omwille van het schokerende, pijnlijke of gevoelige. Het is de bedoeling om datgene te brengen wat niet in woorden te vertalen is. Het is datgene waar velen onder ons dagelijks mee geconfronteerd worden.Het extreem expressieve haalt de bovenhand."

"Zoek geen speciale technieken en glazuren als hoogtepunt van zijn werk, want keramiek is slechts een medium, een manier om dingen uit te drukken. Zijn figuren, zijn geen klassieke portretten, maar harde confrontatie met expressie en emotie in zijn zuivere vorm. Ontdek een wereld die zelden aan bod komt."

http://www.frankvanhooren.be/

LUCIE RIE

Lucie Gompertz (na haar huwelijk in 1926 met de ondernemer Hans Rie nam zij de naam van haar echtgenoot aan) was de dochter van een vermogende joodse keel-, neus- en oorarts in Wenen. Vooral omdat de Kunstgewerbeschule in de directe omgeving van haar ouderlijk huis stond, schreef het beschut opgegroeide meisje zich na haar gymnasiumtijd in bij de befaamde kunstnijverheidsschool. Ze kwam terecht in de keramiekklas van Michael Powolny, een van de oprichters van de Wiener Werkstätte. Powolny was een goed technicus, maar zijn plastieken bestonden voornamelijk uit neo-rococo blote-kinderen-met-bloemen. Zijn leerlinge trad gelukkig niet in zijn voetsporen en begon al snel met het uitvoeren van aardewerk gebruiksgoed dat paste in de moderne villa's van architecten als Josef Hoffmann. Ook de vroegste ontwerpen van Lucie Rie zijn sophisticated en missen alles wat naar rustieke volkskunst zweemt.
Voor de Anschluss had Rie al succes behaald in Oostenrijk, Frankrijk en Italië. Maar toen het echtpaar Rie eind 1938 voor de nazi's naar Engeland uitweek, was de reputatie van de Weense keramiste daar niet doorgedrongen. Rie toonde haar meegenomen objecten aan Bernhard Leach, destijds de invloedrijkste keramist van Engeland. Leach vond de schalen en vazen niet 'humaan' en niet 'dienend'. Bovendien was het glazuur te dik en de wand te dun. Lucie huurde een atelierruimte, maar toen de oorlog uitbrak, ging ze - inmiddels gescheiden - voor een fabriek in Soho knopen maken.
In 1946 ontmoette ze Hans Coper, een Duitse emigrant. Hij wist niets van keramiek, maar Rie nam hem als haar assistent in dienst. Tussen beiden ontstond een hechte vriendschap en het is de verdienste geweest van Coper, zelf later een belangrijk keramist, Lucie ervan te overtuigen dat ze haar vroegere Weense ambacht weer moest opvatten.

Nieuwe inspiratie kreeg Rie bij een bezoek aan het museum in Avebury, waar Bronstijdpotten met ingekerfde versieringen te zien waren. In de kommen en langhalzige vazen uit de jaren daarna is een ritmisch netwerk van fijne 'geëtste' lijnen aangebracht.
Een uitgebreide solotentoonstelling in de Londense Arts Council Gallery in 1967 bracht Rie grote erkenning. Ze werd beschouwd als een eminent keramiste. Steeds meer musea kochten haar werk en de prijzen stegen navenant. Het hoogtepunt van haar kunst viel in de jaren zeventig en tachtig. De altijd al ranke schalen worden nog eleganter, de stralende kleuren winnen aan intensiteit. Onveranderd blijft de harmonie tussen vorm en decoratie. Lucie Rie's keramiek, gebaseerd op de beproefde draaitechniek en in wezen simpele glazuurrecepten, heeft dan door de trefzekere intuïtie en de gedistingeerde allure van de Engels geworden Wienerin een uitzonderlijk niveau bereikt.

Yeung Yuk Kan

Wat hij over zichzelf zegt



Mijn werk gaat over momenten in de tijd, het heden en herinneringen uit het verleden. Verschillende elementen en fragmenten van deze momenten zijn vaak geïntegreerd in het werk. Dichters gebruiken woorden om hun gevoelens te uiten; Ik gebruik kleuren, lijnen en porselein om poëzie samen te stellen. Het overschrijden van de grens tussen keramiek en schilderen is voor mij een inspirerende uitdaging geweest. De porseleinen vormen worden intuïtief gevormd door gooien, oprollen en plakken bouwen; terwijl het tekenen en schilderen vaak abstract en spontaan is. Het balanceren van kalligrafische lijnen, tinten en lege ruimtes speelt in op de porseleinen oppervlakken en vormen. Dit werkproces helpt me om mijn verbeelding de vrije loop te laten en een vorm te creëren die voor zichzelf spreekt. Soms laat ik graag sporen van getekende lijnen op het oppervlak achter: de talloze veranderingen in de composities en afbeeldingen worden achtergelaten als een registratie van alle gebaren, observaties en beslissingen die zijn genomen, een reis beschrijven door onzekerheden en contemplaties. Literatuur, poëzie, architectuur en natuur zijn mijn inspiratiebronnen. Wat me het meest intrigeert, zijn de onverwachte ontmoetingen tijdens de verkenning in het oneindige rijk van verbeelding.